Lecturas

Aquí falamos de literatura con menos frecuencia da que quixera
Pero iso imos poder remedialo xa, transcribindo uns fragmentos
Ultimamente estiven a ler a esgalla, e moi boas obras, por certo
Tratei de alternar os clásicos universais co mellor da nosa prosa
O resultado é variado, se ben abunda a ciencia-ficción británica
-De feito, repetín H.G. Wells, que ben o merece, e o que queda-
O máis actual é a segunda novela do colega Diego Ameixeiras
E no medio está a homenaxe ao ciclo artúrico de D.X. Cabana
Son todos libros que non deixo de recomendar coñecer e gozar
Este primeiro extracto vai dedicado aos queridos trolls da rede:

“Houbo homes que asalariaron bandidos para lles cometeren os crimes, en canto a súa propia persoa e reputación ficaba a cuberto. Mais eu era o primeiro que facía iso mesmo por pracer. O primeiro que me puiden presentar aos ollos do público cheo dunha marabillosa respectabilidade para, un momento despois, coma un neno de escola, despoxarse da súa roupa e mergullarse de cabeza no mar da liberdade. Para min, envolto nun anonimato impenetrable, a impunidade era completa. Pensa nisto: nin sequera existía.”

Robert Louis Stevenson: “Dr. Jekill e Mr. Hyde”. Edicións Xerais, 2005


“-Loucura me parece -dixo Galván- edificar castelo no medio dunha lama, pois se no inverno ten de ser neboento e frío máis do que convén, no verán non pode deixar de haber grandes moitedumes de mosquitos, e febre e andazo para os seus moradores.
-Así dede ser, señor cabaleiro, pois os sete irmáns paran nel pouco tempo, e póñenlle gardas, que teñen que ser poucos polo difícil que é entrar e saír. Máis ca castelo é prisión, e os cabaleiros bandidos, cando non andan en guerras e asedios e correrías, residen de costume algo apartados da lama, nunha rica mansión que moitas árbores defenden contra os aires malignos. E sabede tamén que o triste castelo é tan grande por baixo como por riba da terra, pois parece que ten moitas estancias soterradas, onde están os cativos.”

Darío Xohán Cabana: “Galván en Saor”. Edicións Xerais, 1989


“Sería imposible detallar paso a paso a dexeneración daqueles Monstros: contar como ían perdendo día a día os signos humanos, como ían desfacéndose dos seus trapos e vendas para prescindir por completo da roupa, como empezaba a estenderse o pelo polas súas extremidades núas, como se lles afundía a fronte e se lles alongaba a cara. Só con lembrar a intimidade case humana que tivera con algún deles durante o primeiro mes da miña soidade espantábame.”

Herbert George Wells: “A illa do Dr. Moreau”. Edicións Positivas, 2005


“Felipe foi ensiñado pola tía aboa de que se un día iba polo Castelo e estaba a fada coa súa tenda ao sol, e ao ver ao rapaz mirar pra ela e pra o tesouro lle preguntaban con qué quería quedarse, si coa tendiña ou coa señoriña, que non dubidase, anque a fada aparecese como unha vella enrugada e sen dentes, o nariz pingándolle e a pel chea de manchas mouras, en responder que o que el quería era a tendiña coa señoriña. E que si a fada, por noxenta que lle parecese lle pedía un biquiño, que llo dese. E así atoparíase dono do tesouro e asemade, e de por vida, coa amistade agradecida da fada, a cal pasaría de vella a moza, de fea a fermosa, e poríase diante del en toda a súa beleza.”

Álvaro Cunqueiro: “Os outros feirantes”. Editorial Galaxia, 1979


“Non lles podo transmiti-lo sentimento de desolación abominable que penduraba sobre o mundo. O ceo vermello do leste, a negrura do norte, o mar morto de sal, a praia pedregosa poboada por aqueles monstros entolecidos e de movementos lentos, a aparencia uniforme e velenosa do verde dos liques, o aire pobre que fería os pulmóns: todo contribuía na creación dun efecto abouxador. Avancei cen anos, e alí estaba o mesmo Sol vermello (un pouco máis grande, un pouco máis apagado), o mesmo mar agoniante, o mesmo aire fío, e a mesma multitude de crustáceos terrestres arrastrándose entre as plantas verdes e as rochas vermellas. E no ceo do leste vin unha liña curva e pálida coma unha inmensa lúa nova.”

Herbert George Wells: “A máquina do tempo”. Editorial Toxosoutos, 2002


“-É unha revisión calorra de Romeo e Xulieta baseada moi libremente nalgúns relatos de Manuel Rivas. Dous xitanos bastante gays namóranse perdidamente un do outro, pero o amor resulta imposible porque pertencen a dúas familias enfrontadas de Vichita que andan a paus dende hai varias xeracións. Cine de acción puro e duro, xúrollo. Coido que ha ser o mellor hard-boiled chacho nunca coñecido nas nosas pantallas. Polo que me contou Iris, o enfrontamento a navallazos do final seica está logradísimo. Confío moito nesta película, non teño a máis mínima dúbida. Vaise titular Un millón de facas."

Diego Ameixeiras: “O cidadán do mes”. Edicións Xerais, 2006