Velaquí un retrato do castelao imaxinario desta entelequia
Do arquitecto desta alegoría do imposible na conciencia
-Que é máis virtual que o inexistente sequera na ficción?-
Eu vexo o espello dunha alma en constante indixestión da realidade
O negativo da faciana dun ser dotado dunha mente contorsionista
De acordo, chamémoslle logo Dr Smurf, a secas
-En homenaxe a eses entes fantasiosos produto do insomnio-
Poñámoslle un marco de espiñas e colguémolo na casa
E insuflémoslle vida a modo de gólem
Deixemos que conte o que nos teña que dicir
Que cale, que outorgue, que asinta ou que negue
O caso é que nos comprenda
E deseguido que nos dea a súa visión en clave de blues
Eu creo que pode dar moito xogo
-Xogo bonito do norte das cellas-
Así é o habitante deste castelo de cartas trucadas
...
A voz con aura de misterio que che susurra o que arestora escoitas
Ningún comentario:
Publicar un comentario