A miña pequena voda galega

Atrás quedan seis anos de relación e tres de convivencia

E o certo é que xa estabamos casados 'de facto'

Pero, tras moito matinar, decidimos que sería bo casar

Sobre todo pola tranquilidade, ademais do sentido práctico

-Baixas para acompañar ao hospital ou ao tanatorio, viuvez, etc.-

E tamén porque arestora estou a gozar de quince días de permiso

-Minivacacións que, a verdade, non me veñen nada mal-

Pero non menos certo é que a min non me gustan nada as vodas

Xa me pode invitar San Pedro Bendito, que non lle vou ir

Que vaia o interesado coa súa parella e mailas testemuñas

O resto estamos de máis, dende o meu punto de vista

Por suposto, a cerimonia celebrouse pola vía civil

Foi nos xulgados de Lugo, antes doutras dúas parellas

Tivemos a sorte de que se puidese oficiar en galego

-Quero dicir, sen necesidade de recorrer a un intérprete-

Durou dous minutos, o xusto para recordarnos o obvio

Logo veu un paseo para as fotos en familia

-Síntoo, pero considero que sería un xesto obsceno amosalas aquí-

E, como non, a obrigada chea nun restaurante máis ou menos refinado

O polbo á feira non puido faltar, regado cun bo mencía de Amandi

E a pescada á galega tampouco, na compaña dun albariño cambadés

De postre, filloas recheas de crema pasadas a lume de augardente

E máis crema, de licor, tralos cafés de pucheiro

Así foi a miña pequena voda galega

Con Marta, os seus pais e mailos meus

Arriba, na primeira foto, vense todos no noso piso

Debaixo, miña sogra e maila miña nai, xa na comida

E de seguida meus pais, meus sogros e mais nós