Cando lembro a miña infancia é no primeiro que penso:
As tardes que pasaba na Corniña
A Corniña é un lugar ás aforas de Cambados
-Unha rúa entre Fefiñáns e a Modia, cara ao interior-
Pero para min é moitísimo máis ca iso
Adoitaba pasar tardes enteiras, día si e día tamén
Dende que saía da escola ate que volvía á casa pola noite
Ía sempre no coche co meu pai, moi contento de ir
Alí visitabamos uns amigos, a familia de Xelo
O seu fillo, Jose, era de canda min
Ao igual que outros dous veciños da mesma rúa
Un deles era Rafa, o Pelouro, e a outra era Anabel
De feito, estudabamos os tres no mesmo curso
O que son as cousas, tardei en decatarme deste detalle
-Ou polo menos iso é o que recordo-:
Eran os mesmos rapaces cos que compartía aula
Supoño que con seis anos se ve o mundo doutro xeito
E, dende logo, o tempo pasa doutra forma
É máis, ignoro durante canto tempo non os relacionei
O caso é que pasaba horas e horas enredando con eles
En particular con Jose, o meu mellor amigo da infancia
Xogabamos tanto na rúa como dentro da casa
A vía tiña forma de U, e a casa encontrábase ao fondo
Daquela poucos coches pasaban, así que a rúa era nosa
Tratábase dunha contorna semirrural, con viñas e leiras
Así que tamén estabamos en contacto coa natureza
Aquela era unha infancia sa, sempre correndo e suando
Non me custa nada verme corricando por alí:
Un anano gordechiño co pelo liso cubríndolle a fronte
Completamente despreocupado, vivindo unha nenez feliz
Hoxe en día emociónome cada vez que rememoro aquela época
-Aquela rúa onírica, o interior daquela casa acolledora-
Un arreguizo percórreme a espiña cada vez que me acordo
Como o boto de menos, sabedor de que non hai volta posible
E que ben o pasaba naquela especie de Nunca Xamais...
Este tipo de lembranzas non se poden expresar con palabras
Son imaxes asociadas a sensacións e a sentimentos
A estados de ánimo situados no máis fondo da memoria
Que se funden coas fábulas e cos contos que lía daquela
Lector voraz de min por aquel tempo, entre os cinco e os dez anos
Logo viñeron os primeiros cambios fisiolóxicos
E cos estiróns as responsabilidades tamén medraban
Aquelas tardes fóronse facendo cada vez máis esporádicas
Ate que un día desapareceran por completo
Nestes vinte anos, a Corniña cambiou moito
Agora pasa unha 'vía rápida' á beira, e a xente é ben distinta
Sobre todo eu mesmo, seino -aínda que siga sendo case igual de tenro-
Pero hai algo que sempre perdurará mentres eu viva
E é o recordo entrañable dunhas tardes máxicas
Tardes de parchís e de adiviñas, e de amizades eternas
Ningún comentario:
Publicar un comentario