As vacacións (II)

Estou a piques de acadar o ceo coa punta dos dedos
A unhas horas dun profundo estado de paz
De esquecer o estrés dos once meses anteriores
-Como na pousada da oca ou na barreira do parchís-
Que ben se está cando se está ben...
Sen ter que estar sempre pendente do reloxio
Sen ter que facer centos de quilómetros ao día
Haberá que inaugurar as vacacións como merecen
Dirixirse cara onde se pon o sol para repousar
A frezar e desovar onde nacín, coma os salmóns
A descansar, en definitiva, en boa compaña
O que se di o descanso do guerreiro
A terracear e a charlar ate aburrirse
-Nun lugar con auténticas noites de verán-
A desintoxicarse de tantas e tantas lides
A resetear a memoria e a descansar a cabeza
Que, como se soe dicir, boa falta fai