Levo varios días inmerso nun mundo branco e frío
Camiñando con dificultade coas botas enchoupadas na neve
Xogándome o tipo sobre rodas por pistas de patinaxe
Non por gusto nin por amor á arte, senón por traballo
De feito, non asocio as nevadas aos momentos de lecer
Certo é que o manto de folerpas soe deixar belas postais
Pero non adoito ter ocasión de pararme con calma a ollalas
Normalmente, o apuro manda, e é raro que poida facelo
Así e todo, ás veces quédame algún que outro flash gravado
Sobre todo cando vén o sol despois da tempestade branca
Ou, xa fóra do traballo, cando cadra que neva ben en Lugo
Daquela, sobre todo pola noite, 'cámbiache o conto'
E se coincide que hai lúa chea, pois aínda mellor que mellor
A paisaxe vólvese espectral, ao reflectir o resplandor, o luar
E faise o silencio, ese silencio que todo o envolve
Certamente, eses momentos de paz non hai cartos que os paguen
Outra cousa ben distinta é ir buscar a neve en pleno temporal
Pretender subir a un porto de montaña xusto coa alerta laranxa
Tratar de ir para pasar o día como quen vai á praia polo verán
Resúltame incomprensible, como querer subir á noria tronando
-E de paso obstruíndo o labor dos servizos de emerxencias-
Deixo aquí a crónica dun colapso, detallada por estes señores
-Algún deles, por certo, con aspecto de personaxe dickensiano-
