Hai un parque en Lugo que levo case dúas décadas ollando a diario
Refírome ao de Rosalía, situado xusto en fronte a onde teño o centro de traballo
Nos últimos anos dediqueime a fotografar os cambios que experimenta co paso das estacións
Entre o outono e o inverno é un lugar, polo xeral, solitario e sombrío, onde os paseos conducen á nostalxia
O estanque dos parrulos constitúe un dos puntos máis concorridos do parque por parte dos nenos
O outro é, por suposto, a zona de xogos infantil, que se encontra a escasos metros da porta do meu choio
Dende a ventá do meu posto de traballo puiden obter imaxes tan primaverais coma esta
É nesa época do ano cando o sol se pon xusto no medio do paseo que parte da entrada principal
Esta é unha foto do mesmo lugar, sacada dende os xulgados da cidade
Aquí teño botado xornadas laborais completas, moi entretidas, como se pode imaxinar
A pesar da súa relativa quietude, o parque de Rosalía de Castro é un lugar cambiante
Muda non só co paso dos meses, senón tamén cos xogos de luces que se producen ao longo do día
Cando cae a tarde, as sombras apodéranse de vagar dos espazos que agocha
Algúns deles gañan se cadra en beleza cos tons crepusculares que acompañan a noitiña
Xa en plena noite, o mirador do parque segue a ofrecer unhas fermosas vistas
E o lugar amosa estampas propias doutros tempos, de cando foi creado hai case cen anos
