27/11/09

Inútil

Sobre o defecto da soberbia poderíase escribir todo un tratado
-Aínda que eu preferiría facelo sobre a virtude da humildade-
Neste senso, ás veces atópanse sátiras ben dignas de mención
Manolo Rivas tivo o gusto de redactar en "El País" o seguinte:

"Se equivoca usted, señor titular del juzgado número 6 de Alcorcón, al proclamar la carencia de "utilidad pública" del idioma gallego. En una caricatura de Castelao, un campesino dice: "Deus nos libre da Xustiza!". Quizás estaba pensando en usted, señor juez. Fíjese que útiles y previsoras son las lenguas "subalternas".
Fíjese si son previsoras que en los cuentos gallegos de Álvaro Cunqueiro hay personajes que como último deseo piden que en el ataúd, además de la Biblia, le metan el Código Civil por si tienen que pleitear en la otra vida. A la vista de como reculan los tiempos, me adelanto a pedir para el postrer viaje un ejemplar de la Declaración Universal de los Derechos Humanos, además de la Constitución española (subrayado el artículo 3º, apartado 2) por si el barquero Caronte se pone pesado, dispensando, y me niega la "utilidad pública del gallego" en el Más Allá, siguiendo la doctrina de su señoría.
Ya que estamos con la verdad narrativa de los cuentos y las últimas voluntades, permítame una breve historia. Un anciano campesino manda llamar al notario para hacer el testamento definitivo. Dice: "De la tierra, dejo un tercio para Ramón, un tercio para María, un tercio para Concha, un tercio para Manuel, otro tercio para Andrés..." El notario le interrumpe: "Pero, ¿no serán muchos tercios?" Y el campesino responde: "¡No sabe usted lo grande que es la tierra!" Pues con las lenguas ocurre algo parecido. Que hay sitio para todas. Que no pesan en la cabeza. Que no hay lengua inútil.
Inútiles, inútiles no le somos, señor juez. Hay muchas personas que nos comunicamos normalmente en gallego y no nos consideramos del todo inútiles. Como ocurre incluso en la judicatura, unos somos menos útiles que otros, hacemos lo que podemos, pero respetamos. Eso si, tenemos una educación mínima del respeto. Nuestros padres nos acunaron, nos criaron y nos contaron cuentos en gallego para espantar el miedo. Y no eran unos inútiles, créame. Gracias a ellos, no le tengo miedo, señor juez.
En su Tesis sobre el concepto de la Historia, dice Walter Benjamin: "No hay ningún documento de la civilización que no sea al mismo tiempo un documento de barbarie". Yo antes no entendía muy bien esta frase, se lo juro, pero se me han aclarado de repente las ideas, como por un rayo, después de leer su fundamento "lingüístico" para negar el traslado escolar a Vigo de unas niñas en el auto tramitado en un caso de divorcio. En ese aspecto, el documento no resiste el principio de realidad. En Galicia, las niñas no sólo aprenderían gallego, sino que podrían enriquecer su castellano con las "maravillosas curvas" que Unamuno admiraba en Valle-Inclán.
No voy a hablarle ahora de Alfonso X el Sabio, ni de Rosalía de Castro, ni del tronco común galaico-portugués, patrimonio lingüístico que nos permite comunicarnos con millones de personas en el mundo, desde Brasil al Timor Oriental. Como además tenemos la suerte de compartir el castellano, vea usted, señor juez, que no vamos tan mal pertrechados, siempre, claro, que a los niños no les amputen la lengua "inútil". Creo que lo que procede en este momento es ir al argumento protoecológico enunciado por Julio Camba. Según demostró en un irónico artículo, el gallego es un idioma muy apto para hablar no sólo entre las personas sino también con todo tipo de animales. ¡Fíjese usted si será útil!"

20/11/09

Somos un menos

Un feito acaecido hai uns días activou unha fatídica conta atrás
Morreu un compañeiro de carreira, David Gil, ao que estimaba
David sempre foi independente, ademais dunha persoa amable
A súa compañía resultaba grata e mantiña o seu propio criterio
Por iso o seu falecemento me doe aínda máis: pola súa empatía
Era alguén con quen non me custaba levarme ou identificarme
E non me ocorría só a min, en vista das múltiples condolencias
Ademais de estudarmos xuntos en Santiago, cadramos en Lugo
De feito, el traballaba ate hai uns tres anos na rúa na que resido
E non era raro cruzármonos e parármonos a parolar de vagar
A súa perda fáiseme aínda máis terrible por unha razón especial
É o primeiro compañeiro da facultade que se me vai para sempre
Así que a noticia da súa morte supuxo algo máis para un servidor
Representa a activación dunha conta atrás cara ao propio final
Hoxe foi el, mañá se cadra outro, e un día destes, un día destes...
Un día destes poderame tocar a min, algo que creo teño asumido
Claro que unha cousa é pensalo e outra ben distinta vivilo na pel

12/11/09

O xardín armado


Dicir que se trata dunha virguería de cómic é quedar curto
“O xardín armado”, de David B., é do mellor que teño lido
O debuxo goza dunha gran forza visual, acorde cos relatos
O autor de “A Ascensión do Gran Mal” depura o seu estilo
A obra dá conta de que estivo a aproveitar os últimos anos
Amósanos tres historias repletas de talento e imaxinación
“O profeta velado” ambiéntase nun tempo máis que mítico
Na época de “As mil e unha noites”, na que todo é posible
Séguenlle “O xardín armado” e mais “O tambor namorado”
O contexto destes dous relatos non é menos extraordinario
Están situados no lugar e no tempo que asocio aos contos
Ou sexa, a Centroeuropa baixomedieval de tantas historias
A primeira das narracións ten a súa continuidade na outra
O fío condutor é o sino dun cabaleiro propio das Cruzadas
Ao que fan compaña a maxia e mailo poder dos símbolos

05/11/09

33 anos de Tito


O noso amigo Tito vén de cumprir os seus ben levados 33 anos
Non vos deixedes enganar polo seu nome de ditador iugoslavo
Baixo ese busto de metabarón agóchase unha estupenda persoa
É dicir, alguén con quen merece a pena compartir bos momentos
Tampouco vos deixedes levar polo nome de emperador romano
Tito Lucio, que é o seu nome enteiro, non goberna con tiranía
Aínda que, se cadra, tamén botaría algúns cristiáns aos leóns
Tito está a agardar estes meses un herdeiro para a súa caste
Sexa neno ou nena, seguro que será digno seguidor da dinastía
Xunto con Tito, xa se encargará diso Melissa, a coproxenitora
Abaixo podemos ver os dous xuntos nunha tenra foto de familia
Á esquerda está Vanessa, irmá de Meli e futura tía da criatura
Parabéns para eles dende esta bitácora dun seareiro da súa saga

02/11/09

Defuntos


O cemiterio de Cambados é un dos máis fermosos do país
Rodea as ruínas de Santa Mariña Dozo, de estilo 'mariñeiro'
-Unha mestura de gótico e románico galegos do século XV-
Declaradas Patrimonio Nacional xa a mediados dos anos 40




Conxuga o seu aspecto monumental cun ornamento perenne
Dado que non só está cheo de flores no tempo de Defuntos
-É un dos camposantos máis floridos, nas catro estacións-
Ademais, centos de velas iluminan as lápidas pola noite
Que é cando este lugar se volve máis cálido e acolledor
Un sitio tranquilo, con bo ambiente e coa mellor compañía
Recomendo a visita a todo aquel que saiba apreciar a paz
Esa que nos falta con máis frecuencia da que quixeramos


Providence

  Veño de gozar da que se cadra sexa a derradeira grande obra escrita por Alan Moore Trátase de Providence , onde homenaxea a H.P. Lovecraft...