27/09/08

León


Recentemente pasamos un par de días en León 
-A capital foránea que nos queda máis preto- 
Creo que foi de abondo para coñecer ben a cidade 
Cos seus máis e os seus menos, todo hai que dicilo 
Hai zonas moi curiosas, pero noutras cumpría algún arranxo 
Na primeira foto vese a rúa que vai da praza maior á catedral


A catedral, do século XIII, é unha xoia do gótico clásico 
Ten unha nave central estilizada, con bóveda de crucería 
Sostido por arbotantes, o templo acada unha grande altura 
Tamén posúe máis de un cento de vidreiras policromadas 
Que coido que son as máis importantes do seu tempo
 

Tamén visitamos a colexiata de San Isidoro 
O galo dourado da torre data de hai case mil anos 
Neste edicifio encóntrase o Panteón dos Reis 
-Entre as tumbas figura a de García I de Galicia- 
Tamén chamado 'a capela sixtina' do románico 
Os frescos narran parte do Novo Testamento 
Aínda que tamén conta cun almanaque medieval 
-O que debían facer mes a mes os cristiáns-
 Entre os labores, en maio tocaba guerrear 
-Cousa que hoxe se fai todo o santo ano-
 

Tras deixar atrás León, fixemos unha parada no Bierzo 
Como non, tomamos un refrixerio en Cacabelos 
-No Prada a Tope, onde xa te atenden en galego- 
É, sempre, a parada de rigor de volta á casa 
O sitio meréceo, e as chacinas que venden tamén 

25/09/08

Gratitude



Estes son os últimos agasallos que recibín por cumprir anos
Déronmos, cando xa non os agardaba, os colegas da Coruña
Pasara máis dun mes do evento, polo que funcionou o efecto sorpresa
A todos eles, a miña máis sinceira gratitude por estes detalliños
O primeiro ítem é un álbum que estaba a piques de encargar
É o "White Rabbit", que o guitarrista George Benson publicou no 1971
Nel interviron figuras como Herbie Hancock, con virguerías aos teclados
Ou como o baixista Ron Carter e Earl Klugh na guitarra clásica
Este músico participa no tema "El Mar", que pecha o disco
Coma o percusionista Airto Moreira, que canta en 'andalusian'
O resultado é un tema único co envoltorio dun 'capricho español'
Unha partitura xenial executada con tintes de 'El Sorrow'
-Que me valeu de banda sonora da miña última relectura:
A da traxedia de Túrin en "Os fillos de Húrin", de J.R.R. Tolkien-
O segundo obxecto devecido é a impresión en papel dun cómic on line
Como diría Leandro, contouno José Oliver e Bartolo Torres debuxouno
Narra as tribulacións de H.P. Lovecraft na súa hipotética nenez
O cómic semella dirixido a nenos que coñecen a obra de Lovecraft
Así, resulta curiosa a mestura de trazos infantís e de 'terror cósmico'
É dicir, suxire unha "tenra cosmogonía ominosa lovecraftiana"
Poida que haxa a quen non lle cadre, pero a min xa nada me estraña
Insisto, 'obrigado' polos obsequios recibidos cando xa non os esperaba

22/09/08

Xelados e queixos

Dei con isto navegando polos bravos mares do Galicia Confidencial
Trata con desenfado un tema delicado e de actualidade
-En certa medida, recórdame o conto do rei espido-
Así que me pareceu un texto simpático digno de difundirse
Quen o reproduce di que o atopou tamén, curiosamente
Así que ten visos da historia das cartas en cadea
Ou dunha especie de boneca rusa que encerra unha gran verdade:

"Atopo este texto paródico sobre a campaña de Telemadrid contra as outras linguas oficiais do Estado. é tan surrealista coma a do Mundo:

Telemadrid se indigna al descubrir que en Cataluña se habla catalán.

En esta noticia de Telemadrid se quejan de que si te vas de vacaciones a la costa catalana,
los restaurantes se llaman ‘El racó del Bon Menjar’ y los helados se llaman ‘gelats’ y los zumos se llaman ’sucs’, y se quejan de que esto sea así,
y de que se indique así.

¡Qué fuerte, qué fuerte! Así que ‘gelats’… ¡qué barbaridad!

¡¡En catalán helados no se dice ‘helados’, se dice ‘gelats’!!

¡¡Dios, qué fuerteeeee… qué atropello, qué indignación!!

¿¿Pero cómo puede ser que en otro idioma no digan ‘helados’ igual que se dice en español??

(menudo descubrimiento que acaban de hacer estos ‘periodistas’ de TeleEspe, ¿eh?)

Y encima la culpa de que se diga ‘gelats’ la tiene el gobierno catalán… que es el que está obligando a los catalanes a decir ‘gelat’ y ‘entrepà de formatge’, pero qué fuerte!!!

Lo mejor de todo es el enfoque de la noticia: SE QUEJAN DE QUE AL ESTAR EN CATALÁN, LOS TURISTAS NO LO ENTIENDEN.

Y luego nos recuerdan que el turismo es muy importante para la economía española, para que pensemos que por culpa del catalán y el vasco toda España nos vamos a arruinar….
(Por cierto, no viene a cuento, pero ¿Sabéis que entre los mejores restaurantes del mundo, todos los españoles que hay son catalanes o vascos?).

Vaya, vaya… así que en Telemadrid se quejan de que los guiris no entienden los letretitos de los bares.

Pero es que como todos sabemos, los ingleses y alemanes que vienen a emborracharse en las playas españolas tienen todos un doctorado en filología hispánica y si estuviera en español lo entenderían… además de que un restaurante no se ve claramente que es un restaurante, y un puesto de helados tampoco se ve claramente que es un puesto de helados… NO… no se ve. Es necesario que lo ponga un cartel, y además en español.

Yo es que vamos, cuando me enteré de que en la esquina de mi casa había un bar fue porque había un letrero que ponía ‘bar’, ya que lógicamente, cuando vi el bar como tal no me di cuenta de que era un bar…

¿Qué debía de ser aquello tan raro con mesas y sillas y una barra y una terraza donde un señor servía cervezas y cafés?

¿Sería un puticlub al aire libre? ¿O una correduría de seguros? Hummm… ¿Un bufete de abogados? ¿O quizás una obra de Gaudí en plan tirao?
No, espera…
¿Y si era una tienda del Barça? ¡O una sede de Esquerra Republicana de Catalunya! ¡Ahí, en medio de la calle, que la ven los niños!

No… señores… ese sitio donde un camarero servía tapas y bebidas… ¡¡era un bar!!

¡¡¡Quéeeee!!! ¿¿Un bar??

¡¡Pues que pongan el letrero con la palabra BAR bien grande (y en español), que soy de Madrid y no me enteroooo!!

Volviendo al ejemplo del ‘entrepà de formatge’ (bocadillo de queso).
No es por nada pero un francés y un italiano entienden perfectamente la palabra ‘formatge’, porque en su idioma se dice igual. Lo que dudo que entiendan es ‘queso’.
¿Es que Cataluña o Mallorca no tienen turistas franceses o italianos?

Curiosamente, en italiano ‘helado’ se dice ‘gelato’ (muy parecido a ‘gelat’) y yo creo que es mucho más internacional escribirlo con G que con H (incluso en Japón existe la palabra GELATO!!), ya que todo el mundo conoce el famosísimo ‘gelato’ italiano (menos en Madrid… allí por lo visto sólo comen membrillo).

Otra de las quejas de la noticia es que tardaron ‘una semana’ en enterarse de que en un sitio donde ponía ‘FRUITA’ vendían fruta.

¡Uffff!

¡30 años de vida y 5 cursando una carrera para descifrar este increíble jeroglifico… FRUITA = FRUTA!

Estos de Telemadrid… les cuesta, les cuesta…

Pero de nuevo lo más curioso… Insisten en que los extranjeros no lo entienden…
¿Ah, no?

¡¡Pero si en inglés fruta es FRUIT !!

¡¡FRUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIT!!

(Señores de Telemadrid: ¿notan ustedes el asombroso parecido con la palabra catalana FRUIIIIIITA? Está en la letrita ‘i’, por si su gran conocimiento de idiomas no les permite percatarse de ello).

Una cosa que muy poca gente sabe, y que no interesa que se sepa, es que el español es una lengua rara entre todas las románicas porque el vocabulario se derivó de una forma muy diferente… por ejemplo: ventana se dice finestra en catalán, fênetre en francés, fenestra en italiano… el español es el único en que derivó ‘ventana’. Lo mismo pasa con ‘dirección’, en todas las lenguas románicas existen dos palabras: una para referirse a la dirección en que algo se mueve (direcció, direction…) y otra para la dirección donde está algo, como una casa o una dirección de e-mail (adreça, addresse, indirizzo)… El español es la única en que sólo derivó dirección. Y lo curioso es que gracias a que muchas palabras pasaron del francés al inglés (liberty, transport, table), en inglés también existen dos palabras: ‘direction’ y ‘addresse’ (¡qué curioso! ¡se parece al catalán adreça y se pronuncia casi igual!).
El catalán es una puerta directa para comprender el francés, e indirecta para comprener mejor el inglés… y viceversa.
Otro ejemplo: mesa… en catalán taula, en francés table… y en inglés también ‘table’.
Y otro: aceite… en catalán OLI, en italiano OLIO, en francés HUILE y en inglés OIL.

Pero claro, los de Telemadrid se quejarán si van a un bar en Barcelona y en las aceiteras pone OLI (en catalán) y no ACEITE, porque dirán que es que OLI los extranjeros no lo entienden, pero aceite sí que lo entieden (claro, claro…).
Lo curioso es que en las aceiteras normalmente no pone NADA, porque todo el mundo sabe distinguir el aceite del vinagre (supongo que en Madrid también…).

¡Ay, qué lengua tan difícil el catalán!
¡Que no se entiendeeee!

Volviendo a la noticia…
Es curioso que no se quejen de que en los autobuses tampoco ponga ‘autobús’, sino ‘Transports Metropolitans de Barcelona’… porque claro, para saber que eso es un autobús, hace falta que lleve un cartel bien grande que ponga ‘AUTOBÚS’ (en español), que si no, los madrileños no lo entienden y se piensan que es un coche de bomberos… igual que una heladería, que si no pone bien grande ‘HELADOS’ se piensan que lo que están vendiendo son cacas de perro de colorines. ¿Y ya les han pedido a los del McDonald’s que pongan un letrero donde diga ‘Hamburguesería’ (en español)? A ver si un madrileño se va a pensar que es una tienda de algo de Madonna…
Por cierto… en Cataluña y Mallorca muchos McDonald’s tienen los menús en catalán… queja que también leí en otra noticia.
¡Ay, qué dilema!
¿Cómo se dirá BigMac en catalán? ¿Y Coca-Cola? ¿Y McFlurry? ¿Y McNuggets? ¿Y patatas?
‘¡¡Jo, tía, yo es cuando me la voy al McDonald’s en Barcelona está el menú en catalán y la digo, que no me la entiendo!!’

(Nota: patatas se dice patates, apuntáoslo que no se os olvide, no sea que luego no lo vayáis a entender).

Por lo visto llevan un par de años con este tipo de noticias dando a entender que moverse por Cataluña es imposible porque no se entera uno de nada… y también difundiendo la idea de que ‘te multan si pones el letrero en castellano’, cuando la realidad es que los comercios pueden poner todas las lenguas que quieran, sólo se les pide que también haya información disponible en catalán.
Alguno no estará de acuerdo en que se obligue a poner la información como mínimo en catalán (o el idioma que sea), ya que lo que debe primar es la libertad, si sólo quieren ponerlo en chino, pues en chino… Pero ése es otro tema, y curiosamente, nunca lo han tratado en Telemadrid ni en ningún otro sitio. Ellos (y la Cope y muchos otros medios) sólo han tratado esta gran mentira: ‘Te multan por rotular en castellano’. Es decir: Está prohibido usar el castellano.
¿Cómo te van a multar por escribir algo en castellano? ¿Alguien se lo cree? Sí: los tontos.

De todas formas, si un restaurante decide llamarse ‘El racó del Bon Menjar’ y no ‘Mesón Pepe’ será porque quiere, ¿no?
Pero claro, en Telemadrid se quejan de que con ese nombre los turistas no entienden que ahí lo que se vende es comida (’menjar’).

Es curioso, porque la mitad de veces en mi vida que he comido en un bar o restaurante (en España, en Italia, en Japón, en Francia…), jamás me fijé cómo se llamaba…
¡Simplemente vi que era un restaurante y entré!
Pero, no, los telemadriles quieren que se lo pongan ahí bien clarito en su idioma, así en plan Homer Simpson.

‘ATENCIÓN: AQUÍ, COMIDA, PA JALAR, ¡ÑAM ÑAM!’

Por cierto, yo tengo una queja respecto a los bares de Madrid.
He ido muchas veces, y me encanta ir a comer al MUSEO DEL JAMÓN.
A pesar de su nombre, no es un museo, es un bar-restaurante… Yo supongo que los madrileños, listos y cultos como son con sus musicales y sus museos y su Real Academia y esas cosas, saben reconocer que un bar-restaurante es un bar-restaurante y no el Museo del Prado, por mucho que se llame ‘museo’ (de la misma manera que sabrán que una heladería es una heladería aunque lo ponga en catalán, ¿o es que el sentido común se lo dejan en casa?).

La cuestión es que en este Museo del Jamón, al igual que en algunos bares de Madrid, vendían una cosa que ponían ahí en un letrero, y que yo nunca logré entender lo que era..

Ellos se quejan del ‘entrepà de formatge’ en un bar de pueblo catalán, porque no se entiende.

Pues yo me quejo de otra cosa que tampoco entiendo, no en un bar de pueblo, sino por todo el centro de la capital española.

La cosa que nunca logré entender en Madrid, por no estar rotulada en cristiano fue:

‘PANTUMACA’

¿¿¡¡ QUÉ COÑO ES PANTUMACA !!??

¿¿ES UNA PALABRA DEL DIALECTO MADRILEÑO??

¡¡¡¡ QUE ROTULEN EN ESPAÑOL, POR FAVOR !!!!

PD: Esto es una crítica sarcástica a Telemadrid y a la gente rancia que aún no se ha enterado de que en España (como en muchos países) se hablan varios idiomas y es algo perfectamente normal.
NO es una crítica a los madrileños (entre otras cosas porque tengo amigos que lo son) ni tampoco es una crítica a su maravillosa ciudad.

Roi
19 Setembro 2008"

17/09/08

Rick Wright


Esta notiña entra no capítulo dos obituarios
Morreu Richard Wright, o teclista dos Pink Floyd
Na portada de "The Piper of the Gates of Dawn" é o da dereita
Fora membro fundador, nos tempos de Syd Barrett
E creador das texturas tan características do grupo
Que desenvolveu a cabalo entre a psicodelia e o rock sinfónico
-Véxase "Us and Them" ou "Shine on You Crazy Diamond"-
Quen coñece o seu traballo sabe que non era ningún 'cheíñas'
Así e todo, o seu pasamento non trascendeu á opinión pública
-Que lle imos facer, se aquí soe ser así-
"The Great Gig in the Sky" sería o seu epitafio
Díxoo deste tema de "Dark Side of the Moon" o propio Wright

14/09/08

Saboteur



Atopei un novo pasatempo, chamado "Saboteur"
Consiste nun xogo de cartas sinxelo, pero moi entretido
Ten un deseño moi logrado, feito polo belga Frederic Moyersoen
E a dinámica do xogo, coma o seu nome, é bastante retorcida
É dicir, trátase dun xogo certamente fermoso, coma o "Lobo"
Pero ao mesmo tempo resulta tan cabrón coma o "Piko Piko"
Ou sexa, que falamos do que se di "un xogo redondo"
Entremos, sen máis, en materia: hai dous tipos de personaxes
Hai ananos que buscan ouro e hai outros que o queren evitar
Esten son os sabotadores, os que lle dan gracia ao asunto
-Os "saboteurs" soen ser a terceira parte dos xogadores-
Mais, en principio, ninguén sabe as intencións de cada quen
O túnel parte dunha escaleira e ten tres posibles destinos
En dous deles só hai rochas, e só nunha está a pebida de ouro
Para chegaren onda o ouro, os ananos deben escavar túneles
Para impedilo, os sabotadores desviaranos ou derrubaranos
O bo vén unha vez se sospeite quen é quen, o cal pode tardar
Pero pode resultar difícil manter secretos os designios...
Unha vez descuberto o saboteur, os ananos quererán bloquealo
Existen cartas a tal efecto, para bloquear ou desbloquear
Son o pico, o farol e mailo carro, rotos ou ben novos
Tamén hai unha carta para poder ver algún dos tres destinos
-Todo pensado para que o xogo teña aínda máis chicha-
Unha vez máis, o descubrimento é cortesía de Eledhwen e Tury

11/09/08

O Castelo de Lovecraft


El foi o creador da secuencia de adxectivos "brando, visgoso e ominoso"
Disto hai xa noventa anos, cando publicaba relatos nas revistas 'pulp'
Lovecraft, en moitos sentidos, foi un adiantado ao seu tempo
Aínda hoxe en día a súa obra non cobrou todo o valor que debería
H.P. Lovecraft, que era ateo, enxendrou tamén toda unha cosmogonía
Dende os "Grandes Deuses" da Terra aos "Outros Deuses" do Exterior
Cthulu, Dagon ou Nyarlathotep son nomes que só hoxe comezan a soar
Del mesmo se dixo que era "ese gran xenio chegado doutra parte"
Vouvos falar da cara máis amable de Lovecraft (Providence, 1890-1937)
Este autor foi un racionalista acérrimo que se desprendeu de toda crenza
Só así puido crear un universo completamente novo e distinto
Desligado de todo mito, tradición ou relixión existente ate daquela
Nun exercicio insólito, soubo obxectivar por completo o mundo
En termos sicolóxicos, desprendeu todo Non-Eu do seu Eu
Eliminou así toda maxia da súa conciencia, nun alarde da razón humana
Unha vez distinguida a ciencia, dedicouse a desenvolver a súa estética
A expresar algo co que fose capaz de conmoverse a si mesmo
Alienado o obxecto, o suxeito debía agora dar coa súa propia identidade
Neste senso, o máis íntimo reside na paradisíaca infancia perdida
Así, liberada a razón, o home debía recuperar a felicidade primixenia
O estado de harmonía coa natureza que precedeu ao acceso ao saber
-Tanto a nivel individual como colectivo por parte da especie-
Para iso, Lovecraft creou o seu alter ego Randolph Carter
O protagonista dun singular ciclo de relatos de aventuras
Carter busca nos seus propios soños o estado da harmonía orixinal
Que nestas xestas oníricas se presenta como "A Cidade do Solpor"
Para acceder ao mundo dos soños, previamente debía facerse coa chave
Tratábase dunha oculta chave de prata ("The Silver Key", 1929)
Precisa para cruzar "Through the Gates of the Silver Key", do 1934
E así efectuar, no 1948, "The Dream-Quest of Unknown Kadath"
Carter buscaba o Castelo de Kadath, onde habitaban os Deuses da Terra
Mais resultou que os deuses se encontraban na Cidade do Solpor
É dicir, na propia cidade creada por Carter en base aos seus recordos
En base ás súas lembranzas da infancia na Nova Inglaterra de Lovecraft
O que lle ocorre polo camiño é o realmente interesante e digno de ler
Polo que, dende logo, non serei eu quen o mencione neste lugar
Que cada quen busque, como eu trato de facer, o seu propio castelo

07/09/08

Capítulo 0




Este blog é un capítulo á parte
Trátase do caderno de bitácora dun vello amigo
Chámase "Capítulo 0", feito por Manolo Gago
Manolo é profesor de ciberxornalismo na USC
E dirixe o portal divulgativo do Consello da Cultura Galega
Así que sabe manexar con mestría as ferramentas precisas
De feito, o seu blog é modélico, bastante completo
O apartado da fotografía ten unha grande importancia
Boa proba son estas que publiquei aquí
O monte St.Michel pola noite e a cea da Festa da Istoria
Ámbalas dúas datan deste mesmo verán -vaia verán!-
Cando as vin puxéronseme os dentes longos coma sabres
O blog tamén se pode ver dividido por temas
O apartado de Bretaña resultoume moi interesante
En particular un vídeo dun organista en Dinan
Ao tempo que xira a manivela dálle voz a unha canción
As notas son as de "Berimbau/Consolaçâo", de Vinícius de Moraes
Con Manolo teño a honra de compartir moitos gustos
Tanto musicais como estéticos, ou o amor polo bon comer
Ou a paixón pola serea dos Mariño, o seu segundo apelido
-Que por certo tamén figura no logo do Consello da Cultura-
Con 20 anos, Manolo xa daba charlas sobre mitos e arqueoloxía
Agora, velo fiel a si mesmo é algo que me enche de ledicia

02/09/08

Moda outono/inverno



Xa se pode combinar a pitufilia coa moda íntima
Proba disto é este escaparate da cadea Oysho
-Pertencente ao xigante galego Inditex-
E seica tivo bastante boa acollida a idea
Tanta, que xa se esgotaron as camisetas co Papá Pitufo
De feito, a que se ve na foto xa está reservada
Os pitufos veñen sumarse a unha longa lista de personaxes
Agora comparten percheiro coa abella Maya ou Cruella Devil
-Que son outros motivos das prendas desta cadea de roupa-
A iniciativa parece que conta co visto bo do Papá Pitufo
Quen mesmo semella que pon cara de picarón

Barbie, Cine e Moda

  Vimos de ver unha mostra con preto de 200 edicións limitadas da boneca máis famosa do mundo Trátase da exposición 'Barbie, Cine e Moda...