Ninguén é perfecto

Seica me confundiron, e en directo, cunha compañeira

Déronlle paso a unha moza de longa cabeleira dourada

Pero no seu lugar apareceu alguén moreno e con barba

Ocorreu hai 15 días no magazine “Bos días” da Galega

Digo “en directo” pola parte que lle toca ao presentador

Pola miña non, posto que xa estaba gravada de antemán

De aí que non houbese pé ao lóxico diálogo aclaratorio

“Cousas do directo”, din ao final do vídeo, con rentintín

Polo menos desculpáronse, qué remedio, tras o equívoco

O episodio foi logo, como non, comentado no Facebook

Non sen, claro está, a súa comprensible guasa pertinente

Qué lle imos facer, ninguén é perfecto, só me queda dicir

Braga

Seguimos por terras transminianas, que dan moito xogo

Desta vez por Braga, esa cidade bimilenaria tan próxima

-Foi capital do Galliciense Regnum durante dous séculos-

Alí a chuva tamén é arte, como se pode apreciar na foto

Pero o que máis nos chamou a atención foi outro detalle

Que ademais ten que ver co fío aberto sobre os emblemas

-Aínda que este sexa moitísimo máis actual có vimarense-

E é que alí había máis bandeiras galegas que en ningures

Que -casualidades da Historia?- tamén son branquiazuis

En todo o casco histórico podería haber un milleiro delas

É dicir, tantas como podía haber en Valença de españolas

Pero claro, isto non foi tan soado polas terras cisminianas

O motivo non era outro que a atracción de clientes patrios

De acordo, pero o reclamo non deixa de ser significativo

A súa escolla foi da asociación de comerciantes de Braga

A mesma que apoia a proxección de Pradolongo estes días

-O primeiro filme en galego nas salas comerciais portuguesas-

Guimarães

Pois esta é a mítica fortaleza que fomos visitar cara ao sur

É o castelo de Guimarães, levantado hai máis de mil anos

Foi nos seus inicios bastión da independencia de Portugal

No s. XII o infante Afonso derrotou aquí as tropas galegas

É por iso polo que considera o berce da nación portuguesa

Afonso Henriques, o rei Afonso I, nacera entre estes muros

O seu pai, Henrique de Borgoña, participara nunha cruzada

-Loitara en Terra Santa na campaña iniciada no ano 1101-

Nela, os cabaleiros eran identificados con cruces de cores

Así o relata o abade, e tamén cruzado, Ekkehard de Aura

Cada reino desa Alianza Atlántica distinguíase cunha cruz

E todo sinala que esta fora a empregada polo conde galego

O emblema era unha cruz azul latina sobre o fondo branco

Hoxe é considerado o primeiro distintivo que tivo Portugal
-O resultado da súa evolución permanece no escudo nacional-

Esta bandeira ondeaba por todo o casco vello de Guimarães

Víase tanto en vivendas particulares coma nos edificios civís

Por estas rúas recoñecidas como Patrimonio da Humanidade

Tamén no recinto histórico, érguese un “cruceiro do triunfo”
Refírome ao que se instalou no s. XIV tras a Batalla do Salado
Trátase dun cruceiro con templete feito a modo de memorial

Outra marabilla que atesoura esta cidade é todo un pazo ducal

Hoxe patrimonio nacional, pertenceu aos duques de Bragança

No interior ten fastuosos salóns con tapices que cantan xestas

Teitos de madeira que máis semellan cascos voltos de barcos

Armas propias duns tempos de relixións non menos belicosas
O tellado en pico dunha capela que evoca unha épica marítima

Ribadavia

Ribadavia era unha vila que había tempo que queriamos visitar

A xudería e mais a Festa da Istoria prometían un lugar distinto

E, efectivamente, atopamos un recinto amurallado con encanto

O que máis nos chamou a atención foron os numerosos patíns

Abundaban, coma en ningures, as escaleiras laterais nas casas

Entre estas, por sorte, proliferaban as rehabilitacións integrais

E algunhas vivendas, coma a da foto, víanse máis que coquetas

Ribadavia conta ademais coa súa propia fortaleza no alto da vila
Trátase do castelo dos Sarmiento, que fora erguido no século XI

Precisamente fixeramos esta parada de camiño a un castelo mítico

Pero deste outro, que deu pé a un imperio, xa falaremos outro día