Soñei cunha cidade marabillosa de dourada luz fulxente
Tiña luminosas e amplas prazas feitas de granito albeiro
E contaba con altas escaleiras coa forma dunha buguina
Nela había fermosos cafés dispostos con exquisito gusto
Nos que me recoñecían vellos amigos novos por sempre
Semellaba encontrarme en Compostela e á beira do mar
Pero non era, e non podía ser de ningunha das maneiras
No relato chamado Na busca da cidade do sol poñente
“Tres veces soñou Randolph Carter a marabillosa cidade
E por tres veces foi subitamente arrebatado...”, como di
Como na canción, no soño ía flotando como unha dorna
Cando espertei, comprendín que aquela urbe era utópica
Posto que só podía existir e preservarse na miña cabeza
Así que rexeitei, por inoportuno, un traslado a Santiago
Cando abrín a ventá, isto foi o que vin dende onde vivo
Estaba nos albores dun novo ano e dunha nova década
Listo para afrontar, cando tocase, toda unha nova vida
Listo para afrontar, cando tocase, toda unha nova vida